Desem ki vakitlerden bir Nisan akşamıdır,
Rüzgârların en ferahlatıcısı senden
esiyor,
Sende seyrediyorum denizlerin en mavisini,
Ormanların en kuytusunu
sende gezmekteyim,
Senden kopardım çiçeklerin en solmazını,
Toprakların en
bereketlisini sende sürdüm,
Sende tattım yemişlerin cümlesini.
Desem ki
sen benim için,
Hava kadar lazım,
Ekmek kadar mübarek,
Su gibi aziz bir
şeysin;
Nimettensin, nimettensin!
Desem ki...
İnan bana sevgilim
inan,
Evimde şenliksin, bahçemde bahar;
Ve soframda en eski şarap.
Ben
sende yaşıyorum,
Sen bende hüküm sürmektesin.
Bırak ben söyleyeyim
güzelliğini,
Rüzgârlarla, nehirlerle, kuşlarla beraber.
Günlerden sonra
bir gün,
Şayet sesimi farkedemezsen,
Rüzgârların, nehirlerin, kuşların
sesinden,
Bil ki ölmüşüm.
Fakat yine üzülme, müsterih ol;
Kabirde
böceklere ezberletirim güzelliğini,
Ve neden sonra
Tekrar duyduğun gün
sesimi gökkubbede,
Hatırla ki mahşer günüdür
Ortalığa düşmüşüm seni
arıyorum.
1910-1956
Cahit Sıtkı Tarancı
Not : Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir